Połowa drogi do zakończenia jednego z najtrudniejszych zadań wydawniczych, z jakimi przyszło nam się mierzyć, już za nami. Ta zdecydowanie łatwiejsza połowa… O tym dużym 2-letnim, realizowanym przez nas projekcie archeologicznym, dofinansowanym ze środków Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego, w roku ubiegłym mówiliśmy kilkukrotnie, jednak bez podawania bliższych szczegółów. Teraz wchodzimy w etap najważniejszy i najciekawszy, który zakończy się w grudniu br.
Pierwszy rok zadania pn. „Odkryte. Odzyskane. Ocalone. Starożytność w świetle niepublikowanych zabytków z regionu hrubieszowskiego”, była to przede wszystkim, czasochłonna, żmudna, gabinetowa i laboratoryjna praca, której efekty będziemy wykorzystywać w 2021 roku. Była to praca nad zabytkami ciekawymi i ważnymi naukowo, nieraz wręcz sensacyjnymi, których jednak na co dzień nie ogląda się w muzealnych gablotach. Z uwagi na ich niekompletność, częste uszkodzenia w wyniku kontaktu np. z pługiem, łopatą, czy koparką, artefakty takie spoczywają bezpiecznie w muzealnych magazynach i czekają cierpliwie na swoje „pięć minut” sławy.
W zbiorach Muzeum im. ks. Stanisława Staszica w Hrubieszowie znajduje się duży – liczący tysiące egzemplarzy – zbiór zabytków pochodzących z dawnych i współczesnych badań powierzchniowych oraz przekazanych w formie darów od przypadkowych znalazców/kolekcjonerów, czy też na mocy postanowień sądowych o przepadku zabytków w wyniku zakończonych postępowań sądowych. W nakreślonym powyżej zbiorze, znajduje się ponad pół tysiąca artefaktów (datowanych z okres od I wieku przed Chr. do V wieku po Chr.), z którymi postanowiliśmy się zmierzyć przy wsparciu finansowym MKiDN. Pochodzą one z ponad 30 różnych miejscowości powiatu hrubieszowskiego i stanowiły nieznane, niepublikowane, ale także niekonserwowane dotychczas, źródło wiedzy o okresie starożytności w naszym regionie.
W realizacji projektu, prócz archeologów z naszego muzeum, bierze udział wiele osób z Polski, m.in. naukowcy z Instytutu Archeologii UMCS w Lublinie oraz Instytutu Historii Uniwersytetu Warszawskiego, a także Laboratorium Bio- i Archeometrii Instytutu Archeologii i Etnologii Polskiej Akademii Nauk w Warszawie. Konserwacja, digitalizacja, analizy metalograficzne, dokumentacja rysunkowa, przygotowanie katalogu, wstępne opracowanie naukowe kilkuset zabytków – tu już częściowo za nami!
